بررسی سرمایه اجتماعی درون و برون گروهی
مقدمه : در این فصل محقق در بیان مسئله بدنبال تبیین مسئله بودن موضوع تحقیق می باشد و در ادامه به اهمیت و ضرورت سرمایه اجتماعی در توسعه و پیشرفت کشور ها می پردازد. پژوهشگر از سرمایه اجتماعی بعنوان ثروت نامرئی کشورها در اهداف تحقیق یاد می کند و خاطر نشان می کند در نبود سرمایه اجتماعی دیگر سرمایه ها اثر بخشی خود را از دست می دهند و در پایان به تعریف مفاهیم اصلی تحقیق از نگاه صاحبنظران پرداخته می شود.
2-1 بیان مسئله :
هرچند ردپای مفهوم سرمایه اجتماعی[1] را می توان در آثار بسیاری از جامعه شناسان کلاسیک در مفاهیمی همچون اعتماد، همبستگی، انسجام اجتماعی، هنجارها و ارزش ها دنبال کرد. با این حال مفهوم سرمایه اجتماعی پیشینه ای نسبتا جدید در علوم اجتماعی دارد و از دهه 80 به این طرف به صورت موضوعی در بین حوزه های گوناگون علمی وارد شده است، که عمده ترین آنها مطالعات توسعه ای، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی است.
این سرمایه( سرمایه اجتماعی) نا ملموس بسیاری از امور زندگی روزانه مردم مانند حق کسب و کار، معاشرت،هم فکری و همدردی و داد وستد اجتماعی میان افراد و خانواده ها که واحدهای اجتماعی را می سازند در بر می گیرد
در ایران نیز بحث سرمایه اجتماعی چند سالی است که مورد توجه قرار گرفته و در ماده 155 برنامه پنج ساله چهارم توسعه و سند چشم انداز بیست ساله به بحث سرمایه اجتماعی توجه ویژه ای شده است به گونه ای که در برنامه پنج ساله چهارم شناخت نظری، شیوه های سنجش و عملیاتی نمودن مفهوم و اندازه گیری سرمایه اجتماعی در قالب و شکل ملی در سطح کشور، پیش بینی شده است.
سرمایه جتماعی دو وجه دارد:
3-2 مبانی نظری :
این تحقیق مشتمل بر دو بخش است. بخش اول به انتخابات بعنوان یک امر سیاسی یا به عبارت دیگر به متغیر مستقل این پژوهش اختصاص دارد. در بخش دوم به سرمایه اجتماعی درون وبرون گروهی در فضای مجازی بعنوان متغیر وابسته این پژوهش پرداخته می شود.
الگو ها و ساختار های رفتار اجتماعی مردم در میان ملل گوناگون، در شرایط و مقاطع مختلف، تغییر می کنند و هر رفتار ویژه با توجه به معیار ها و عوامل متعدد فرهنگی، اجتماعی ، سیاسی و حتی اقتصادی در دوره زمانی خاصی متجلی می شود. مجموعه رفتارهای سیاسی مردم، بخش مهمی از زندگی فردی و اجتماعی آنان را تشکیل می دهد و رفتار انتخاباتی، یکی از بارزترین جلوه ها ی رفتار سیاسی مردم در میان همه جوامع و ملتهاست.
الگوی جامعه شناختی سیاسی
از زمانی که پایه های قدرت سیاسی در حوزه جوامع استقرار یافته است، مداخله مردم در تصمیم گیری های سیاسی تحت عنوان مشارکت سیاسی، به مثابه متغیری مهم در روند پویایی جوامع مورد توجه و تامل جدی قرار گرفته است. جامعه شناسی سیاسی نیز با استفاده از رویکردهای طرح شده در این رشته در پی تشخیص بسترهای اجتماعی مشارکت ساز و تبیین و تفسیر چگونگی مشارکت سیاسی، به خصوص در قالب رفتار انتخاباتی در جوامع مختلف برآمده است.
جامعه شناسی سیاسی به مقوله هایی نظیر قدرت،سیاست و به خصوص دولت توجه دارد در حالیکه جامعه شناسان حول محور جامعه و نیروهای اجتماعی طرح بحث می کند
یکپارچگی[1]:
یکپارچگی، از دیدگاه کارکردگرایی، ضرورتی اجتناب ناپذیر برای نظام به شمار می آید. کل گرایی کارکردگرایی باعث می شود که همه عناصر در ارتباط با یکدیگر دیده شوند. بنابراین، یکپارچگی را باید حاصل پیوستگی های موجود در جامعه دانست(اسکیدمور،146:1372).
تعادل[2] :
حفظ کلیت نظام از طریق رفع نیازهای جامعه، هدف اصلی هر نظام اجتماعی است، که در سایه ایجاد و حفظ تعادل در نظام به دست می آید. در واقع، نیازهای جامعه با نظام پیوند و ارتباط دارد. از دیدگاه کارکردگرایان، حتی دگرگونی اجتماعی نیز در جهت حفظ تعادل انجام می گیرد غایتی است که هر نظام به سمت آن حرکت می کند.
مشارکت سیاسی می تواند با افزایش همبستگی اجتماعی و تقویت روحیه ملی، به نحو مطلوبی این هدف را که پیش شرط پیشبرد هر برنامه ای است میسر سازد؛ اما باید توجه داشت که بهره گیری از مفهوم تعادل می تواند تنها برخی از رفتارهای سیاسی، از جمله رفتار انتخاباتی را توضیح دهد و نه همه آنها را
بازدیدها: 25